قلم یاران
هنگام مشاهده یک درخت، تمام نگاه‌ها به تنه و برگ‌های آن است و چشم از زیبایی آن‌ها پر می‌شود. همه از ظرافت برگ‌ها و استحکام تنه می‌گویند اما درخت با ریشه هایش معنا و حیات پیدا می‌کند. تا ریشه‌ها قوّت نداشته باشند و خوب در دل خاک آرام نگیرند؛ درخت رشد نمی‌کند و باری نمی‌دهد و نمی‌تواند سر بلند باشد. انسان نیز اینگونه است، اگر ریشه‌های قوی اندیشه و معرفت در وجودش نباشند، وجودش بارور نخواهد شد. ریشه‌ها هستند که خود را در دل زمین می تنند و باعث می‌شوند که درخت خود را بالا بکشد و بارور شود.
